در هر حرفه ای که هستیدنه بگذارید که به بدبینی های بی حاصل ، آلوده شوید ،ونه بگذاریدکه بعضی لحظه های تاسف بارکه برای هر ملتی پیش می آید شما را به ناامیدی بکشانددر آرامش حاکم برآزمایشگاهها وکتابخانه هایتان زندگی کنید ، نخست از خودبپرسید : ( برای یادگیری وخود آموزی چه کرده ام؟ )

سپس همچنان که پیش می روید بپرسید : ( برای کشورم چه کرده ام؟)

واین پرسش را آنقدر ادامه دهید تا به این احساس شادی بخش وهیجان انگیز برسید که شاید سهم کوچکی در پیشرفت واعتلای بشریت داشته اید اما هر پاداشی که زندگی به تلاشهایمان بدهد یا ندهدهنگامی که به پایان تلاشهایمان نزدیک می شویم هرکداممان باید حق آن را داشته باشیم که با صدای بلندبگوییم :(من آنچه را در توان داشته ام انجام داده ام)

لویی پاستور 1822-1895

ژاپنی ها کودکانش را این گونه می پرورند

 هنگام ورد به مدرسه به آنها می گویند:

کودک من ،ژاپن تنهاست"

وتنها تورا دارد ودیگر هیچ منبع وثروتی ندارد

n           وقتی که در کارم فکر می کنم به یک پیامد وحشت انگیز می رسم وآن این که من عامل تصمیم گیری قاطع در کلاس هستم به عنوان یک معلم ، دارای قدرت عجیبی هستم که زندگی کودکان را تیره وتار یا روشن و لذت بخش گردانم من می توانم ابزاری برای شکنجه باشم یا وسیله ای برای الهام شادی .

n           من میتوانم تحقیر کنم یا شوخی بکنم ،آزاربرسانم یا التیام بخشم در همه ی موقعیت ها ، مسئولیت من است که تصمیم بگیرم بحرانی را افزایش یا کاهش دهم ،وکودکان را انسانی والا گردانم یا انسانیت را ازایشان بگیرم

ایمیل:lsekurds@mihainmail.ir